مقالات

Authors: Marzieh Alikhasi , Hakimeh Siadat , Elaheh Beyabanaki 
Journal of Dental Medicine, , Vol., No.4, 2014,Page

زمينه و هدف: تهيه قالب هاي دقيق از دندان هاي تراش خورده، در شرايطي كه در مجاور ايمپلنت هاي دنداني هستند، حائز اهميت است. در اين شرايط، عدم توجه در انتخاب ماده و روش قالب گيري مناسب، نه تنها مي تواند در انتقال موقعيت سه بعدي ايمپلنت تاثيرگذار باشد، بلكه ثبت دقيق دندان را نيز مي تواند به مخاطره بياندازد. در تحقيق حاضر دقت دو ماده قالب گيري با استفاده از ترانسفر قالب گيري مخروطي در ثبت موقعيت ايمپلنت و جزئيات سطح بررسي شد. 
روش بررسي: يك مدل مرجع فلزي داراي 2 ايمپلنت (Implantium) به همراه تراش سه شيار بر سطح يك دندان طبق استاندارد شماره 19 ADA ، ساخته شد. 10 قالب پلي اتر (PE) با قوام متوسط با تري اختصاصي و 10 قالب پوتي واش پلي وينيل سايلوكسان (PVS) با تري پيش ساخته با استفاده از ترانسفرهاي قالب گيري مخروطي تهيه شد. قالب ها با گچ ADA نوع 4 ريخته شد. دقت قالب گيري به وسيله ارزيابي جابه جايي سر آنالوگ ايمپلنت ها در محورهاي x و y و جابه جايي زاويه اي، با استفاده از Coordinate Measuring Machine (CMM) و نيز دقت بازسازي شيارها با استفاده از Video Measuring Machine (VMM) اندازه گيري شد. اين اندازه گيري ها با مقادير حاصل از مدل مرجع مقايسه شد. داده ها توسط آناليز One-way ANOVA و T-test آناليز شد. 
يافته ها: پوتي واش PVS جابه جايي خطي كمتري نسبت به مدل مرجع داشت (001/0> P ). اختلاف معني داري در بازسازي جزئيات سطحي وجود نداشت (15/0= P ). 
نتيجه گيري: پوتي واش PVS جابه جايي خطي كمتري نسبت به PE با قوام متوسط داشت. تفاوت معني داري ازنظر بازسازي جزئيات سطحي بين دو ماده قالب گيري، وجود نداشت.