مقالات

Authors: Marziyeh Alikhasi, Abbas Monzavi, Hakimeh Siadat, Bita Fathi
Journal of Dental Medicine-Tehran University of Medical Sciences, Vol.25(2), No., 2012,Page

چکیده:

زمينه و هدف: قرارگيري ايمپلنت ها به صورت غيرفعال و بدون استرس در محل خود از اهميت زيادي برخوردار است. در اين مطالعه دقت ابعادي و زاويه اي 2 تكنيك قالب گيري تري باز و تري بسته به وسيله ماده قالب گيري پلي اتر و نيز دقت ثبت جزئيات سطحي دندان حين قالب گيري از ايمپلنت هاي دنداني مورد بررسي قرار گرفت.
روش بررسي: يك مدل فلزي با دو ايمپلنت در ناحيه دندان پرمولر دوم و مولر اول ماگزيمم و يك دندان با سطح شياردار در ناحيه دندان مولر اول سمت مقابل جهت بررسي ثبت جزئيات در نظر گرفته شد. 27 قالب پلي اتر (با قوام متوسط) از اين مدل (9 عدد به صورت تري باز و 9 عدد به صورت تري بسته و 9 عدد بعد از باز كردن كوپينگ هاي قالب گيري) گرفته شد. قالب ها با استفاده از گچ نوع 4 ريخته شد. ثبات ابعادي با استفاده از دستگاه Coordinate Measuring Machine (CMM) و ثبت جزئيات قالب ها با استفاده از دستگاه Video Measuring Machine (VMM) ارزيابي شد. نتايج حاصله آناليز و با استفاده از آزمون T-test و One-way ANOVA مقايسه شدند. 
يافته ها: بين دو تكنيك تري باز و تري بسته از لحاظ آماري تفاوت قابل توجهي در ثبات ابعادي وجود داشت (001/0P<). به علاوه تفاوت معني داري در ثبت جزئيات بين قالب گيري به روش باز و بسته و قالب گيري با و بدون وجود ايمپلنت ها مشاهده نشد (05/0P>).
نتيجه گيري: دقت قالب گيري با استفاده از تكنيك تري باز بيش از تري بسته ثبت گرديد. وجود ايمپلنت يا عدم وجود آن در ثبت جزئيات سطحي دندان اهميت چنداني نداشت.